Zo'n anderhalf jaar geleden wilde ik weg uit de stad, naar het platteland verhuizen. En samen met mensen die ook anders vorm willen geven aan het leven, een nieuwe invulling te geven aan mijn leven. Dat idee boeit me al heel erg lang, maar toen voelde het plotseling anders, dringend. Ik nam de wens serieus, en omdat het nogal een omwenteling zou zijn maakte ik ruimte om het uit te zoeken: ik nam een maand vrij, en ging op een boerderij logeren. De rust, natuur, ruimte maakten me los van mijn denken, en ik stelde mezelf de vraag: is dit werkelijk wat ik wil? Want als dat echt zo is, dan  ga ik het doen! Liever een hoop onzekerheid, vragen en angst onder ogen komen, dan de rest van mn leven met heimwee kijken naar wat ik had kunnen doen.....

Sommige stukken in ons zijn heel goed ontwikkeld, en andere wat minder. Ik wil het met je hebben over de dingen die je goed hebt ontwikkeld, en waar je eigenlijk niet op zit te wachten. Ik twijfel bijvoorbeeld snel aan mijzelf, om er maar eens wat te noemen. En eigenlijk gaat alles wat je beter/ sneller /trager /mooier / dunner/dikker etc wilt, over het niet willen accepteren hoe iets zich nu aan je laat zien. En weet je: het is er echt, precies zoals het nu is.